చంద మామ -చామంతి పువ్వు

మేఘాల కోసమని

మేఘాన్నై,తూనీగనై

ఎగురుతుంటే

రెక్కలనెవరో

కత్తిరించారు

కాలం నలిపి

పడేసిన కాయితమై

రస రంగుల లోకం

ఒకే ఒక్క పువ్వైంది

గులాబి పూల పాదాల

చేప కళ్ళ చామంతి పువ్వు

పెద్దరికాన్నయ్

నేనే కావలింతనై

నను పాపని చేసిన

వెచ్చని ,పాలుమాలిక

కావిలింతని విడిచి

చీకటి

సూర్యుడై పూయడం

చూస్తున్నా

బాయి బంధానికి

బంధీనై

కన్నకడుపుల కష్టాన్ని

పునః దర్శిస్తూ

చెట్టుకు చిక్కిన గాలి పటంలా

రెప రెప లాడుతుంటే .....

అజ్ఞాత వాసాన్ని

చూడ వచ్చిన స్నేహితుడు

అమ్మ తనమింకా

తెలీని వాడు ,అన్నాడు

కొత్త కవిత్వమేం చదివావని

చదవడానికిప్పుడు

కవి సమయాలు లేవు

అన్నీ

పిల్ల సమయాలే !